Whoopi en Ylva moeten uit…
Als we aanstalten maken, gaat Whoopi op haar rugje liggen zo van: “ikke niet”
Ylva neemt de pootjes en begint mij “aan te vallen” terwijl
manlief in de gang staat te roepen. Ylva likt en springt tegen me op, totdat ze zonder pardon in de gang aangelijnd wordt.
Zo dat is klaar. Met een beetje geluk kunnen we nu naar buiten, maar als ze van opwinding keffen, is het wachten tot ze stil zijn. Dan…voordringen bij de voordeur, èh eerst baasje, dan hond.
Met nog meer geluk komt er niet toevallig een andere baas met hond langs want dan start Ylva een blafconcert. Met wat pech is het de agressieve hond uit de straat en kunnen we weer naar binnen, óf we nemen voor lief dat Ylva stratenlang op blafaandrijving loopt, nou ja zo’n hoge jankblaf van pure stress. Die hond heeft onze beide hondjes al een aantal keren aangevallen.
En hij heeft een ander hondje uit de straat een paar keer erg gebeten.
We hebben geluk, geen hond.
Whoopi snuffelt en loopt niet, dus de ene arm van mijn man, (als hij alleen met ze uitgaat), is uitgestrekt naar achteren. Ylva heeft haast, zij lijkt te denken dat ze een arreslee vol mensen in haar eentje moet trekken: rugje krom, tong over de grond..wat heeft dat beestje een lange tong, die af en toe omhoog schiet als hij over de grond sleept.
Dus met één arm naar voren en één naar achteren gaat baas uit met 2 teckeltjes.
Denk nou niet dat we niet eindeloos proberen Ylva keurig te laten volgen. Ze heeft al 3 diploma’s, kan het dus goed….als ze wil. We stoppen tot ze aan de voet staat, maar du moment dat we weer verder willen, begint het getrek weer, dus corrigeren of weer wachten. Het gevolg, als we dit consequent zouden doen, is dat we nooit meer thuis komen. Maar……er is hoop. Ze heeft de laatste dagen zowaar een paar keer aan een slappe lijn gelopen en ook het gillen naar andere honden wordt wat minder (of is de wens de vader van de gedachte?). Wel heeft ze weer een behoorlijke terugval gehad.
Toen Whoopi bij ons kwam wou ze helemaal niet uit. Dus in arre moede haar (soms) onder de arm meegenomen tot over het brugje in het park, naar het verste punt dat we met haar wilden lopen, dan hondje neerzetten en óf ze liep, zo hard ze kon weer richting huis, haha.
Een vriendin met teckel nam haar hondje zelfs op die manier onder de arm mee het bos in.
Als onze takkies los mogen zijn ze dolgelukkig, ze blijven redelijk goed bij ons, dus geen probleem. Behalve dan het rollen door, voor hen, heerlijke geurtjes en het vreten van troep als ze de kans krijgen. Thuis meteen onder de douche ….ruik je eindelijk lekker, wordt dat weer weggewassen….
Om toch wat mobiel te zijn hebben we een hondenbuggy gekocht. Losse bench op inklapbaar onderstel. Ideaal dachten we voor vakanties, warm weer etc. Ja, voor Whoopi wel. Madam laat zich heerlijk rijden, maar Ylva gilt de hele straat bij elkaar, nog erger dan wanneer ze meeloopt en dat is al erg. Natuurlijk doet Whoopi dan mee.
We liepen laatst door Dokkum. Het was erg druk, dus hondjes in de buggy.
Dat werd niets, we werden bijna opgepakt vanwege geluidsoverlast, haha. Ylva dus uit de bench: een rollator, fiets, rolstoel, andere honden, vogels, het was te veel voor haar….
O ja, winkels….ik kan nog niet richting winkelruit kijken of Whoopi zet de rem er op.
Dus gezellig winkelen is er wat Whoopi betreft niet bij. Ylva daarentegen schiet bij voorkeur alle openstaande winkels in. Ook daarvoor is die buggy handig, maar er zou eigenlijk geluidsisolatie in moeten zitten.
Het idee was om zo ook eens naar een museum te kunnen, zonder tijdsdruk vanwege achtergelaten hondjes. Maar of dat zal lukken?: Twee lawaaierige hondjes in een buggy mee? We hebben de proef nog niet op de som durven nemen.
Kortom een heel avontuur om met 2 kleine teckeltjes op stap te gaan. Eén ding kan ik U verzekeren, aan aandacht komen we niets te kort. Gelukkig is het meestal zoiets van…… aaach wat lief…….. wat schattig……en dát zijn we roerend met ze eens.
Dit verhaal heeft een paar jaar geleden in “de Dashond” gestaan.