teckelblog

Voor sommige mensen spelen Whoopi en Ylva voor ontvangstcommittee . vanmorgen was het weer zover:

Één keer in de veertien dagen komt onze hulp, waar de hondjes dol op zijn. Het gekke is dat ze precies weten wanneer de hulp komt. Eerst zette ik de emmer met schoonmaakspullen vast klaar, maar nu al lang niet meer. om uit te proberen of ze het dan ook weten,  zeggen we helemaal niets en proberen we zo gewoon mogelijk te doen, maar…ze weten het. Ze staan op de bank voor het raam te kijken, of voor de deur naar de gang. Staat die deur open dan gluren ze door de voordeur en rennen van het raam in de kamer tot de voordeur heen en weer, zie foto en filmpje.

Komt ze dan eindelijk dan is het algehele opwinding

 

Whoopi heeft al heel lang  een hele slechte, dode vacht.

Ze verhaart verschrikkelijk. Het kijkt ook wel of er talkpoeder door haar vacht zit. Als je haar op schoot hebt en je hebt ook nog zwarte kleding aan, dan is die daarna grijswit. We hebben het idee dat het minder erg wordt (Wishful thinking of resultaat van ontgiften?)

Na het trimmen ziet ze er helemaal niet uit. Eerst dacht ik dat de trimster niet goed geplukt had, maar Ylva, die een veel minder goede vacht heeft, is altijd netjes geplukt. Intussen heeft Whoopi nu ook al een hele tijd een kale plek midden op haar staart en daar lijkt het haar niet terug te komen.

 

We gaan af en toe met de hondjes naar de dierenarts, even wegen. De gewichten worden dan in de computer daar gestopt. Meteen maar eens bij de balie gevraagd of er niet iets mis kon zijn met Whoopi. De assistente raadde ons aan om eerst maar eens met de trimster te praten, daar moesten ze toch naar toe. Maar het zou iets met haar nieren kunnen zijn. Dus even afwachten en dan, afhankelijk van wat de trimster van de vacht zou zeggen, eventueel een bloedtest laten doen. Daar dacht ikzelf ook al aan, want…..we hebben de hondjes in totaal vijf keer Bravecto (zie Bravecto etc) (tegen vlooien en teken) gegeven, de laatste 2 keer met maar drie maand ertussen, zoals aangegeven op de gebruiksaanwijzing.

De trimster raadde ons, na het trimmen, aan om ter geruststelling toch maar een bloedonderzoek te laten doen. Ze had namelijk ook wat kale plekjes ontdekt.

 

De uitslag van het bloedonderzoek was als volgt: ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

BUN 2.9 mmol/L          2.3-9.1      Doel: Ureum is een maat voor de nierfunctie.

glucose 6.3 mmol/L    4.4-5.9 Doel: Glucose (=suiker) bepaling is vooral van belang bij suikerziekte (diabetes mellitus)

4- alkalische fosfatase 176.0 IU/L     <130 Doel: ALP is o.a. een maat voor leverproblemen en botafwijkingen

T-pro 63.0 g/L +       47 -69   Eiwitten

GPT 308,0               <130.        Doel: GPT is een maat voor levercelbeschadiging

creatinine 76,0.       56-139.    Doel: Kreatinine is een maat voor de nierfunctie.

=========================================================

De normale waarden staan er achter.

De leverwaarden ( GPT), bleken veel te hoog. De dierenarts dacht aan de ziekte van Cushing, daarvoor moet dan een aantal keren urine opgevangen worden etc.

We besloten het, in overleg met de dierenarts, eerst even aan te zien, want Whoopi doet beslist niet ziek aan. Daarbij voelen we meer voor een Homeopathisch of Holistisch dierenarts. Te meer daar onze dierenarts beslist niet openstaat voor de bijwerkingen van Bravecto en aanverwante insecticiden.

Nadat we een jaar geleden hoorden van  de problemen die  veel honden krijgen na Bravecto, vooral als ze het vaker krijgen, hebben we beide hondjes meteen een reinigingskuur gegeven en die na die bloeduitslagen herhaald.

Whoopi is slim, maar ook een dwingeland…ze heeft vanaf pup zichzelf aangeleerd op de deur te tikken als ze uit moet. Dat werkt altijd! Maar al snel kwam ze er achter dat ze door die actie acuut onze aandacht heeft. Daar maakt ze al heel lang gretig misbruik van. Niet zozeer van: “ik moet uit”, nee “ik heb honger, ik wil iets lekkers, het is half tien, dus tandjes poetsen (Dentastix)”.

We waren op de boot, we lagen aan een landje en alles was relaxed, zo niet bij Whoopi. Als je, hoe stilletjes ook, naar het toilet gaat, is madame wakker en wil ze eten. Dus, hoe vroeg ook: tiktiktik tegen de deur. Wij kijken elkaar eens aan…nee hè, zo vroeg, zou ze echt uit moeten? “Flauwekul”, zei mijn man en sliep verder…tiktiktik, ….”heee, Reinout…ze moet vast uit……”ik had nl al visioenen van plas of erger in de kajuit. Dus…uit met Whoopi..natuurlijk moest prompt Ylva ook mee. Whoopi moest echt dit keer. Tsja zo houden ze je bezig, want in no time had Ylva natuurlijk het kunstje van Whoopi afgekeken en tikt ook aan de deur. Gelukkig is zij wat dat betreft wat minder geraffineerd en moet meestal echt uit.

Whoopi komt terug van uitlaten en kefkef, ze heeft een doordringende blaf. Ze wil eten, heeft zóóó’n honger…óf ze wil een beloninkje: ná het uitlaten, ook als ze alleen thuis zijn geweest, want ooit een keer gegeven: “Goedzo”, “Goed op het huis gepast” betekent bij haar: ALTIJD een beloning.

We hebben er spijt van dat we die Dentastix op vaste tijden gaven. Rond 9 uur is ze al in de stress, Ylva blijft stil, maar gaat onder een bank strak naar Reinout kijken. Komt hij dan omhoog uit zijn stoel dan rennen ze allebei richting keuken, Ylva voorop, steeds even achterom Whoopi wegduwend, zo van: “jíj niet”.

Het gekke is dat Ylva de laatste weken haar Dentastix vaak niet aanraakt. Wel bewaakt ze hem soms tegen Whoopi, soms maakt zelfs dat haar niets uit. De laatste stunt: wachten tot  Whoopi de hare op heeft en dan smakelijk gaan eten. En ja, probeer dan Whoopi eens aan haar verstand te brengen dat zij al heeft gehad.

Met ook af en toe echt tandjes poetsen, is  het  nog nooit nodig geweest dat de dierenarts hun gebit moest reinigen en Whoopi is al bijna 11 jaar.

Vanmorgen at Ylva haar brokjes weer niet. Dan moet je dat koppie zien hoe ze Reinout aankijkt: is dat het? Niet zo lekker…….

Later lag ze zoals gewoonlijk naast me op de bank, haar maagje borrelde erg, maar ja, een lege maag borrelt natuurlijk toch wel. Ze is ook sloom. Zou het kunnen door haar schijndracht? Een gevulde Kong versmaadde ze niet.

Ze wordt niet verwend hoor…LOL.

Ze krijgt pseudo pregnancy druppels, die vindt ze heel vies. We geven nu nog maar 1 of 2 keer per dag een paar druppels op de tong.

Deze week kwam Kaninchen teckeltje Jet op bezoek met haar vrouwtje Miriam.  Over haar  heb ik al eerder geschreven. Ze woont een straat achter ons, maar moet wel met een paar bochten en oversteken. Als Jet wordt uitgelaten hebben ze vaak een vaste route. Maar als haar bazin zegt: we gaan straks naar Whoopi en Ylva, dan onthoudt ze dat, ook al kan het nog een uur duren. Dan pakt ze de andere richting en loopt linea recta naar ons huis. Daar staat ze dan kronkelend van opwinding voor het glas  van onze voordeur. We worden weer eens bevestigd in de mening  dat teckels slim zijn.

Dit keer was mijn man met onze teckels uit. Jet zocht alles af t/m de tuin.

Even later kwamen onze hondjes met veel opwinding en kabaal binnen want die hadden natuurlijk allang het spoor geroken. Ze hadden elkaar heel lang niet gezien, maar ze waren niets vergeten. Sinds Ylva Jet heeft gebeten, spelen ze bijna niet meer, zo jammer. Na de eerste opwinding en begroeting, kruipt Ylva de ren in en gaat slapen. Dat is sinds dat incident vast patroon, sowieso slaapt Ylva veel. Whoopi gaat altijd onder de stoel of bank zitten waar Miriam  zit, het liefst tegen haar benen. Jet had een bal ontdekt en moest apporteren. Ze gooide de bal naar haar baasje, of legde hem bij Reinout. Soms werkte dat, maar die hadden niet altijd erg in die bal. Maar…tot mijn stomme verbazing pakte dan Whoopi de bal, als die bij Miriam onder de bank lag en mikte de bal precies naar Jet, niet één keer maar meerdere keren. Zo grappig.

Jet toen ze jong was en en zij en Ylva nog onbevangen  en onvermoeibaar samen speelden, 

 

 

 

Voor de rest moet je in gezelschap van die drie echt op je woorden passen: zeg niet “strand” als je daar niet heen gaat, niet: “tandjespoetsen”, niet: “oefenen” enz. Whoopi kent over de 50 woordjes en zinnen. Je ziet ze luisteren en staan zo in de startblokken klaar voor iets leuks.

 

 

 

 

De laatste tijd wil Ylva niet alles meer eten wat ze eerst lekker vond.
Zomaar, van de ene dag op de andere, wou ze geen brokken, alleen vlees. Elke avond krijgen ze een Dentastix. Dat is het hoogtepunt van de dag.
Whoopi weet het precies: half tien, tandjes poetsen. Als Whoopi tegen negen uur onrustig wordt en ons hypnotiseert, komt normaal gesproken  Ylva ernaast zitten en kijken ze ons samen doordringend aan: het is tijd……. Nu niet, Ylva weigert haar Dentastix. De eerste avonden zeer tot  genoegen van Whoopi die niet te beroerd is om die van Ylva ook op te kauwen.
Ook banaan, waar ze beiden gek op waren, belieft madam niet meer.
We zijn naar de dierenarts geweest, want we waren bang dat er iets met haar kaak, slokdarm of zo mis was. Maar, net als wij, kon de dierenarts niets onregelmatigs ontdekken.
Gisteravond probeerde Ylva haar Dentastix te begraven, vanavond wachtte ze tot Whoopi die van haar op had. Daarna begon Ylva de hare op te kauwen, waarmee ze natuurlijk Whoopi de ogen uitstak.
Wat dit nu weer is. Allebei zijn het hongerhalzen, opeens dit? Maar goed, het gaat dus weer.
We dachten dat het te maken had met Ylva’s schijndracht, maar nu eet ze toch ook weer brokken.Niet zo lekker

Vandaag gingen we naar de markt. De hondjes gingen mee. Het is in onze woonplaats te doen, de markt is niet groot, dus ze worden niet onder de voet gelopen en het is goed voor ze, zeker voor Ylva.
Natuurlijk kwamen we ook andere honden tegen. Met 2 kleine hondjes begon Ylva enthousiast te spelen. Geweldig. Dat ze lelijk deed tegen 2 anderen, dat nemen we maar voor lief. Dat was ook korter dan ze meestal te keer gaat.
Het blijft bijzonder voor ons als het zomaar eens goed gaat.

Whoopi en Ylva moeten uit…

Als we aanstalten maken, gaat Whoopi op haar rugje liggen zo van: “ikke niet”

Ylva neemt de pootjes en begint mij “aan te vallen” terwijl

manlief in de gang staat te roepen. Ylva likt en springt tegen me op, totdat ze zonder pardon in de gang aangelijnd wordt.

Zo dat is klaar. Met een beetje geluk kunnen we nu naar buiten, maar als ze van opwinding keffen, is het wachten tot ze stil zijn. Dan…voordringen bij de voordeur, èh eerst baasje, dan hond.

Met nog meer geluk komt er niet toevallig een andere baas met hond langs want dan start Ylva een blafconcert. Met wat pech is het de agressieve hond uit de straat en kunnen we weer naar binnen, óf we nemen voor lief dat Ylva stratenlang op blafaandrijving loopt, nou ja zo’n hoge jankblaf van pure stress. Die hond heeft onze beide hondjes al een aantal keren aangevallen.

En hij heeft een ander hondje uit de straat een paar keer erg gebeten.

We hebben geluk, geen hond.

Whoopi snuffelt en loopt niet, dus de ene arm van mijn man, (als hij alleen met ze uitgaat), is uitgestrekt naar achteren. Ylva heeft haast, zij lijkt te denken dat ze een arreslee vol mensen in haar eentje moet trekken: rugje krom, tong over de grond..wat heeft dat beestje een lange tong, die af en toe omhoog schiet als hij over de grond sleept.

Dus met één arm naar voren en één naar achteren gaat baas uit met 2 teckeltjes.

Denk nou niet dat we niet eindeloos proberen Ylva keurig te laten volgen. Ze heeft al 3 diploma’s, kan het dus goed….als ze wil. We stoppen tot ze aan de voet staat, maar du moment dat we weer verder willen, begint het getrek weer, dus corrigeren of weer wachten. Het gevolg, als we dit consequent zouden doen, is dat we nooit meer thuis komen. Maar……er is hoop. Ze heeft de laatste dagen zowaar een paar keer aan een slappe lijn gelopen en ook het gillen naar andere honden wordt wat minder (of is de wens de vader van de gedachte?). Wel heeft ze weer een behoorlijke terugval gehad.

Toen Whoopi bij ons kwam wou ze helemaal niet uit. Dus in arre moede haar (soms) onder de arm meegenomen tot over het brugje in het park, naar het verste punt dat we met haar wilden lopen, dan hondje neerzetten en óf ze liep, zo hard ze kon weer richting huis, haha.

Een vriendin met teckel nam haar hondje zelfs op die manier onder de arm mee het bos in.

Als onze takkies los mogen zijn ze dolgelukkig, ze blijven redelijk goed bij ons, dus geen probleem. Behalve dan het rollen door, voor hen, heerlijke geurtjes en het vreten van troep als ze de kans krijgen. Thuis meteen onder de douche ….ruik je eindelijk lekker, wordt dat weer weggewassen….

Om toch wat mobiel te zijn hebben we een hondenbuggy gekocht. Losse bench op inklapbaar onderstel. Ideaal dachten we voor vakanties, warm weer etc. Ja, voor Whoopi wel. Madam laat zich heerlijk rijden, maar Ylva gilt de hele straat bij elkaar, nog erger dan wanneer ze meeloopt en dat is al erg. Natuurlijk doet Whoopi dan mee.

We liepen laatst door Dokkum. Het was erg druk, dus hondjes in de buggy.

Dat werd niets, we werden bijna opgepakt vanwege geluidsoverlast, haha. Ylva dus uit de bench: een rollator, fiets, rolstoel, andere honden, vogels, het was te veel voor haar….

O ja, winkels….ik kan nog niet richting winkelruit kijken of Whoopi zet de rem er op.

Dus gezellig winkelen is er wat Whoopi betreft niet bij. Ylva daarentegen schiet bij voorkeur alle openstaande winkels in. Ook daarvoor is die buggy handig, maar er zou eigenlijk geluidsisolatie in moeten zitten.

Het idee was om zo ook eens naar een museum te kunnen, zonder tijdsdruk vanwege achtergelaten hondjes. Maar of dat zal lukken?: Twee lawaaierige hondjes in een buggy mee? We hebben de proef nog niet op de som durven nemen.

Kortom een heel avontuur om met 2 kleine teckeltjes op stap te gaan. Eén ding kan ik U verzekeren, aan aandacht komen we niets te kort. Gelukkig is het meestal zoiets van…… aaach wat lief…….. wat schattig……en dát zijn we roerend met ze eens.

Dit verhaal heeft een paar jaar geleden in “de Dashond” gestaan.

(Dit verhaal heeft een tijd geleden in “de Dashond” gestaan.)

Ylva is heel erg aangevallen en gebeten door de agressieve hond uit onze de straat. We zijn allebei totaal van streek geweest en nog…..

Alle zo moeizaam opgebouwde vertrouwen in andere honden is wellicht te niet gedaan. We kunnen weer van voren af aan beginnen. Dachten we……..

Reinout was met Ylva, aangelijnd, op weg naar huis en zag die man met hond onze straat uitkomen en met hond aangelijnd oversteken. Reinout wachtte tot ze uit zicht waren waarna hij naar huis liep. Net toen hij onze straat in liep, kwam die hond, zonder riem en baas, de straat in gerend en vloog op Ylva af. Die hond heeft Ylva gebeten en als een prooi heen en weer geschud.

Gelukkig heeft die hond Ylva van achteren gepakt. Ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als hij haar bij de hals had gegrepen.

Ylva gilde de hele straat bij elkaar.

Bij thuiskomst snikte ze nog een hele tijd na. We hebben haar Bach Bloesem Rescue druppels gegeven. Dat hebben we altijd in huis voor dit soort situaties.

We zijn meteen met haar naar de dierenarts gegaan. Ylva is gehecht en kreeg een antibioticum injectie en een pillenkuur mee.

We laten de hondjes nu ver van huis uit en verder maar in de tuin. Ylva wou de eerste tijd helemaal niet bewegen, waarschijnlijk van de pijn en schrik. Ze verstopte zich ook steeds áls ze al bewoog. Dus wéér naar de dierenarts..

Nu loopt ze op pijnstillers. Onder andere het schudden zou de oorzaak zijn van de pijn volgens de dierenarts.

Ze kreeg een injectie tegen de pijn en Metacam (pijnstiller) mee.

Zó zielig. De eerste dagen durfde ze ook niet te poepen.

Een ander klein hondje van mensen uit onze straat is door diezelfde hond bijna doodgebeten in hun eigen tuin.

Whoopi is ook al meerdere keren aangevallen door dat beest, ook op onze eigen oprit. Gelukkig niet doorgebeten.

Natuurlijk hebben we nu de politie erbij gehaald, omdat de eigenaar van deze hond niet voor rede vatbaar is.

Hij moet in ieder geval de dierenarts rekeningen betalen en zijn hond aanlijnen.

We zijn nu een kleine week verder en we hebben Ylva, ver van huis, toch weer gewoon met andere honden in aanraking gebracht. Dat dappere hondje van ons houdt zich goed.

Naar sommige honden blaft ze wel, vooral naar honden met een hoog gedragen staart, maar ze negeert er ook, die tegen haar blaffen.

We zijn optimistisch dat het goed komt met haar, maar uit ervaring weten we dat ze een hond die haar aangevallen heeft, niet vergeeft.

Een geheugen als een olifant. En dat in zo’n klein koppie.

Wat zijn we ontzettend dol op ons lieve dappere hondje.