Gisteren besloten we even af te wachten en te zien hoe het vandaag zou gaan met Ylva. Gedurende de nacht een aantal keren gekeken, ze lag er vrij apatisch bij, maar ze haalde in elk geval adem. De halve nacht hebben wij besteed aan scenarios “wat als”.
Vanmorgen kwam ze niet, zoals gewoonlijk, direct mee naar de keuken. Toen haar ontbijt op haar bedje geserveerd werd bleek haar eetlust onaangetast. We hebben haar in de ren gezet voor een sanitaire stop. Ze poepte wel, maar een plas kwam er niet. Lopen ging strompelend, maar ze bewoog, dat was al heel wat.
Vandaag kwamen Neta en Siggy met twee dochters (van ons), een afspraak die al stond vóór Ylva’s zere poot. Rond koffietijd arriveerde het gezelschap met luid geblaf.
Ylva strompelde, maar nam zelf iniatief en kwam vooruit, het was niet om aan te zien, zo zielig. Toch kon ze ook nog kwispelen, waaruit wij concludeerden dat het probleem niet in haar rug, maar in de heup of het pootje moet zitten. Ylva en de bezoekers zijn intussen zo aan elkaar gewend dat alles vredig verliep.
Nu het weer warmer wordt, wijzen we nog maar eens op een eerdere waarschuwing.