Het was een heftig dagje voor Ylva. Eerst kwam “zomaar” dochter met haar twee buitenlandertjes binnen. Opwinding…Zo bijzonder, want Ylva is voor veel honden bang. Kennelijk voelt ze aan dat deze hondjes geen kwaad kunnen. Ze zijn getraumatiseerd naar Nederland gekomen, houden niet van mensen, maar honden kunnen er mee door. Ze negeren elkaar. Spelen was en is er niet echt bij, maar er is dus rust in de tent.
Om 13 uur hadden we een kennismakingsgesprek met de, voor ons, nieuwe tandarts. Zij bekeek Ylva’s gebitje en constateerde dat de, nog overgebleven, elementen onder de tandsteen zitten (zie “Ylva en de hondentandarts” ) Om te zien hoe alles erbij staat, moet dat eerst verwijderd worden. Ylva mocht vrij door de ruimte daar lopen en zij vertelde over mogelijkheden vooral ivm narcose ( ze had de verhalen over Ylva goed gelezen).
Er is de gewone narcose, waar wij bang voor zijn, zeker als die te lang duurt, maar er is ook een alternatieve, minder heftige vorm van narcotiseren.Na haar verhaal spraken we af dat we alles thuis zouden overwegen.
Op weg naar buiten moesten we langs een grote boxer die met baas zat te wachten op zijn beurt bij de tandarts. Boxer en Ylva waren zo onder de indruk van de situatie dat we konden passeren zonder dat er een kik gegeven werd! Gewoon voor Ylva is: hoe groter de
Ik bietste nog snel, bij de receptie, een paar snoepjes mee voor Ylva, die meteen in haar bekkie verdwenen. Whoopi heeft dat nooit gedaan. Pas buiten, weg van de kliniek, nam ze haar snoepjes.
Tsja, we overwegen nu om Ylva’s gebitje toch maar, onder speciale narcose, te laten reinigen. Na de ellende bij de vorige dierentandarts, met te lange narcose, die de helft van haar gebitje trok, mochten wij nooit meer in haar bekkie kijken. Dus konden we ook haar gebitje, of wat er van over was, niet meer poetsen. Veel keus hebben we denk ik niet. Dus als dit goed gaat, dan laten we de tandarts dat maar vaker doen.
