Al meerdere keren heb ik op ons teckelblog gepraat, geklaagd, getwijfeld etc. over wat te doen met Ylva’s gebitje, voorzover nog aanwezig.
Vandaag hebben we zowaar een gesprek gehad met iemand bij de dierenarts.
Zij wist van Ylva, was bij de operatie geweest en we hoefden niets uit te leggen.
Voorlopige conclusie was, dat zij eerst zelf kijkt, daarvoor hebben we vrijdag een afspraak. Dan kijkt ze of een scan zinvol is, gezien Ylva’s leeftijd: 11,5 jaar. ( en weer narcose).
Als ze het niet vertrouwt dan komt de tandarts pas in beeld voor een scan.
Die willen wij dan hebben, om ook onze kleinzoon, die tandarts is, te laten kijken wat hij ervan vindt.
We hoorden dat de tandarts die Ylva’s halve gebitje trok, binnenkort wordt vervangen door een andere, wellicht heeft hij een ander inzicht, ik heb geen idee.
We beginnen dan rustig, met scan en blijven bij Ylva totdat ze onder narcose is en blijven in de buurt.
Misschien hoeft er niet eens een scan gemaakt te worden.
Dit klinkt hoopvol, ook de nuchtere kijk op het hele verhaal…een hondje van 11,5 jaar, die bijna in de narcose is gebleven, moeten we dat willen?
We merken geen pijn bij Ylva, maar we willen zeker weten of ze ook echt geen pijn heeft.
Ylva slaapt veel, meer dan dat ze al deed.
Zal de leeftijd zijn, maar toch maak ik me zorgen.
We willen haar nog graag een tijdje bij ons houden.
Alleen met dit schrijven, erover nadenken…wat als….maakt me al verdrietig.
Vrijdag hopen we meer duidelijkheid te krijgen.
Deze assistente?( geen idee) gaat kijken of er losse elementjes zijn.
Zij is gespecialiseerd in de gebitten van de dieren in de praktijk.
Word vervolgd.