Eerst leek het een grappig toeval, maar toen we er op gingen letten ging het steeds meer op een methode te lijken. Wat gebeurt er?
Tegen (haar) etenstijd begint Ylva de aandacht van het vrouwtje te trekken. Krijgt ze aandacht dan kijkt ze naar het baasje en dan weer naar het vrouwtje. Dat kan een aantal keren heen en weer gaan. “Baasje, Ylva kon wel honger hebben”. Nu krijgt hij de volle aandacht. Ze maakt nog eens duidelijk wat de bedoeling is. En als baasje overeind komt uit zijn stoel blaft ze eerst de TV af, “bemoei je niet met mijn eten”, om vervolgens naar de keuken te rennen.
Op de bank springen om bij vrouwtje te gaan liggen wordt met het vorderen der jaren moeilijker. Na een aantal mislukte sprongen, die de aandacht trekken gaat ze weer afwissellend naar ons kijken. Wil het vrouwtje haar optillen dan ontwijkt ze, dat is te gevaarlijk. Reageert baasje, dan lukt het opeens in één sprong óf ze stelt zich op om getild te worden naar de bank.
De bank wordt extra aantrekkelijk als ze vrouwtje met de elektrische deken bezig ziet.
Als ze nodig moet (of toeristisch naar buiten wil) net zo’n verhaal, dat begint met krabben aan een deur. Als ze echt nodig moet neemt ze genoegen met de ren, maar anders is het “echt uit” of helemaal niet.