Vandaag hebben we het kanon weer eens van stal gehaald. Whoopi is daar dol op, Ylva vindt het maar niks sinds ze de eerste keer het balletje recht in haar snuit kreeg,,,
Whoopi heeft het balletje te pakken en speelt eerst nog haar eigen spelletje.
Ze vindt het prachtig, maar wil het balletje niet zelf in de trechter gooien.
Ylva bekijkt bovenstaande filmpjes.
Doordenkend over het egeltje en na wat surfen kwamen we tot de conclusie dat het egeltje beter af zou zijn als hij zou kunnen winterslapen in een egelopvang. De dierenambulance vangt egeltjes in eerste instantie op en brengt ze naar een opvang waar ze gedurende winter veilig zijn.
Toen de dierenambulance kwam was het egeltje niet te vinden. Ylva snuffelde nog wel in dezelfde hoek. Maar ze sloeg niet aan.
Als we het egeltje weer zien en kunnen vangen mogen we, ook ‘s avonds de dierenambulance weer bellen.
Vanmorgen werd Ylva heel onrustig, ze wilde de tuin in. Op het terras vond ze na heel even snuffelen een egeltje.
Ik heb hem maar terug gezet in een border waar Ylva niet kan komen en waar wel afgevallen blad ligt. Hij zat wel onder de teken {de witte spikkels op de onderste foto’s.
Is het normaal dat een jonge hond de hele dag (en nacht) ligt te slapen?
Eerder zat ze met haar kontje voor de convector als die warme lucht blies, nu met haar kopje er pal voor.
Het wordt weer koud en de verwarming staat alweer een tijdje aan,
Zeer tot genoegen van Ylva.
We hebben toen we ons huidige huis betrokken, een radiator verwijderd omdat daar een kast moest staan.
In de drempel van die kast is daarvoor in de plaats een convector ingebouwd.
Elke keer als de verwarming aanslaat, gaat de ventilator in die convector warme lucht blazen. Als Ylva dat hoort gaat ze er met haar kontje tegenaan zitten, helemaal opgaand in de warmte. Soms krabt ze op de vloer voor de convector alsof ze de warmte er uit wil krabben. Meestal heeft ze een knuffel bij zich, zo grappig?.
Ook al heeft de verwarming maanden niet aan gestaan, ze schiet er meteen op af als ze het geluid hoort.
Onze beide teckeltjes zijn dol op warmte en haten kou en regen, krijg ze dan maar eens mee. Ze doen gauw eem plas en en willen dan hard terug naar binnen.
Vandaag gingen we naar de verjaardag van een kleinzoon.
Vaak nemen we de hondjes mee, maar er zijn daar inmiddels drie poezen. Zoals ik al eerder schreef, zijn onze hondjes fel op katten, vooral Ylva, ook al gaat het soms goed, in dezelfde ruimte is wat veel gevraagd. Dan worden de katten apart gezet, maar er is nu een kitten bij, dus dat wilden we niet en al die tijd de hondjes in de bench is ook niet leuk voor ze. In dit soort situaties laten we ze dus liever thuis. Van te voren goed uitlaten en maximaal 5 uur wegblijven kan goed voor een enkele keer.
Toen we Ylva erbij namen was ons idee dat dit goed voor Whoopi zou zijn. Gezellig en als we weg zijn is ze niet alleen. Helaas pakte dat anders uit. Nu mag Whoopi gewoon in de kamer blijven zoals ze altijd al gewend was en Ylva wordt opgesloten in de badkamer in een prikkelarme ruimte. Ze krijgt van alles mee (zie foto), we proberen het daar wat comfortabel voor haar te maken en verder is er vloerverwarming.
Hier een filmpje van de nawerking van haar stress als er honden uit onze straat voorbij komen.
Het ergste was toen al geweest, want ik had de camera niet bij de hand en omdat het een vrij nieuwe is, moet ik uitvogelen hoe ik hem op videostand zet en gebruik.
Ik probeer dat begin ook nog een keer te filmen, dat is veel heftiger.
Misschien niet goed te zien op het filmpje, maar Ylva draait bij stress rondjes en likt en bijt in haar achterhand. Ze is dan ook niet te bereiken. Ze trekt en bijt in haar kussen en kleedjes, jammert en blaft en dat ettelijke keren per dag. Het hevigst als de agressieve hond uit de straat langs komt. Dat is zeker 4 á 5 keer per dag en elke keer plast hij pal tegenover ons huis op het gras.
Van ellende doen wij de rolgordijnen, lang voordat het echt donker is, al naar beneden.
Andere opwinding voor haar zijn fietsers, erger kinderfietsjes, of wat verder wielen heeft en…de TV. Vooral als er een hond of ander dier op het beeld is.
Ook dat zal ik eens proberen te filmen.
Vandaag hebben we weer nieuwe voorraad Fluoxetine ( Prozac) gehaald.
Dan wegen we ze meteen, dat is ook voor de hondjes routine.
Afgelopen maandag was het hier heerlijk weer. De boot moest naar de winterstalling, maar omdat het misschien de laatste dag met mooi vaarweer was, besloten we nog een middagje naar Sloten te gaan en op ons favoriete terrasje wat te drinken.
Als we de boot een eindje vóór Sloten aanleggen, kunnen we een mooie wandeling maken, zoals we wel vaker doen.
Om Sloten in te komen moet je over een hoog bruggetje met aan weerskanten een soort van kippenloop.
Onderaan, bleef Ylva staan….wachten tot ze getild zou worden. Whoopi liep al met het baasje, dus met veel overredingskracht kreeg ik haar overgehaald om mee te lopen. Vaak kijkt ze dan ook nog over het randje naar het water onder haar.
Op de terugweg was weer dat brugje, dus moest ze er weer overheen. Bij trappen worden ze opgetild en misschien ziet Ylva het verschil niet goed.
Nu is Ylva fel op katten. ( Whoopi ook maar minder heftig). Laat nou toch precies op het moment dat zij over het brugje loopt, frontaal een kat hun tegemoet komen. Ik zette me dus al schrap. Maar wat gebeurt er? Niets….helemaal niets. De kat negeert onze hondjes en zij waren zo druk met “overleven” dat ze de kat negeerden, deden of ze de kat niet zagen. Dit hadden we nog niet eerder beleefd.
Vooral bij Ylva zou ik dat nooit geloofd hebben.
De laatste tijd hebben we het druk, veel aanloop, mee-eters, dus nadenken: wat zal ik nu weer eens koken.
In de winkel zag ik stoofpeertjes liggen, ha dacht ik, heerlijk, ik zat er nl al op te wachten.
Zakken van 1,5 kilo, dus perfect voor een Perenkugel.
Om die peertjes te schillen valt nog niet mee, ze zijn hard, klein en rond schillen gaat bijna niet, omdat ze aan de kant van het steeltje taps toelopen. Ik ben daar dus wel een tijd mee bezig. Vandaag kwamen een dochter en een kleinzoon ( van de andere dochter) , dus ben ik gisteren gaan voorbereiden en de peertjes vast gaan schillen om ze even voor te kunnen koken.
Nu eet Whoopi echt bijna alles: boontjes, wortels, banaan, appel, ei, vis, etc.
Toen ik met de pan aan kwam, sprong ze naast me op de bank, er van uit gaand dat ook dit weer een feestmaal voor haar zou worden. Maar voor ze haar neusje in de pan zou steken heb ik haar streng toegesproken. Toen ik halverwege was, merkte ik dat Whoopi, die al die tijd naast de pan zat, een nat baardje had en even later zag ik de druppels kwijl omlaag rollen. Maar tot mijn verbazing deed ze geen enkele poging om toch stiekem een peerpartje te gappen.
Wel bleef ze al die tijd naar de pan gluren, schuin uit haar ooghoeken. Grappig om te zien, maar ook wel zielig dat dit hondje altijd door zoveel honger heeft.
Dan te bedenken dat ze de eerste jaren niet eten wou.
We probeerden echt van alles.
Op de regiobijeenkomsten was een man die mij vaak goede raad gaf. Ik herinner me nog dat hij zei: probeer pannenkoeken. Nou en óf ze die at, haha. Nou ja ze kreeg natuurlijk geen grote portie.
Een tijdje at ze Carnibest, maar ook dat was binnen een paar weken over. Als er doperwtjes in het vlees zaten, plukte ze die er één voor één uit legde die naast haar bakje zo van: dat hoort hier niet en dat eet ik niet.
Ongelooflijk als je haar nu meemaakt.
Ze drinkt ook erg veel en haar vacht wordt nog slechter. Ik hoop dat ze allebei gauw geplukt kunnen worden. Ook Ylva zier er niet uit.
Vandaag kregen wij het verdrietige bericht dat ons nichtje haar hond Snoepie moet laten inslapen vanwege een grote tumor. Wij wensen het hele gezin veel sterkte.
